ازدواج در اسلام يك امر پسنديده و مورد سفارش بزرگان دين از جمله پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و آله ـ بوده تا جايي كه پيامبر در مورد كساني كه از ازدواج اعراض مي‌كنند سرزنش كرده و مي‌فرمايد: «اَلنّكاحُ سُنَّتي فَمَن رَغِبَ عَنْ سُنّتي فَلَيسَ مِنّي» ازدواج سنت و برنامه من است، پس كسي كه از سنت من دوري كند از من نيست.[1]

همه موجودات و حوادث و پديده‏هاى جهان، مطابق اراده ازلى و قضا و قدر الهى انجام مى‏شود. قضا و قدر الهى نيز به اين تعلق گرفته كه هر موجود و پديده‏اى از راه علل و اسباب خاص خودش به وجود بيايد يا از بين برود و مسأله مرگ و ميرها نيز طبق ناموس خلقت و نظام علّى و معلولى پديد آيد. به طور كلى مرگ و مير دو نوع است: يكى اجل مسمّى، و دوّم اجل معلّق يا غير مسمّى.

1. یکی از اسماء خداوند متعال نور است، لکن منظور از نور، همین نور حسّی شناخته شده نیست؛ لذا در برخی روایات و ادعیه برای جلوگیری از این پندار آمده است:

براى همگان بهره مندى از معارف قرآن تا حدودى ممكن است؛ امّا براى فهم آن ـ به عنوان منبع اساسى معرفت دينى ـ نيازمنديم كه ابزارهاى خاص آن را بيابيم و حدود استفاده از هر يك از آنها و ميزان تأثير و اعتبار آنها را بدانيم. مهم ترين ابزارها براى فهم قرآن، عبارت است از:
يك. ادبيات و قواعد زبان شناختى

عصمت پيامبران، همگانى است و حضرت آدم (علیه السلام)  نيز فاقد آن نبوده است؛ ليكن بايد دانست كه اوامر و نواهى الهى، دو قسم است: الف. مولوى يا قانونى؛ ب. ارشادى.
قسم اول (مولوى) تكليف است و خداوند به طور جدى، خواستار انجام آن مى باشد و براى عمل به آن، پاداش و در ترك آن عذاب قرار داده است.

نخست باید دانست؛ تنوع موجودات نشانه نظام‌مندی جهان می‌باشد و جلوه‌ای از زیبایی‌های آفرینش است. چنان‌که با گونه‌های متنوع گیاهان و حیوانات انواع نیازها تأمین می‌شود و با مسئولیت‌های مختلف اجتماعی تقسیم می‌شود، به گونه‌ای اگر همه گیاهان از یک نوع و یا همه حیوانات از یک‌گونه و یا همه انسان‌ها با بهره هوشی مساوی و علاقه یکسان آفریده می‌شوند، تأمین انواع نیازها و تقسیم مسئولیت‌ها اختلال می‌یافت و نظم و زیبایی معنا پیدا نمی‌کرد. از این رو حکما معتقدند که نظام موجود، نظام احسن است.

نخست باید دانست؛ محال است دارنده‌ی روح خدا، اهل جهنّم باشد. بلکه انسان اهل جهنّم فقط ظاهر انسانی داشته است؛ امّا از نظر روحی، <کالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ>؛ «همانند چهارپایان و بلکه پست‌تر بوده‌اند».

غرض از ارسال رسولان این است که مردم به آنها اعتماد کنند تا او بتواند پیام خدا را به آنها برساند. لذا اگر خدا کسی را به نبوّت مبعوث کند که عقلاً قابل اعتماد نیست، نقض غرض است.
برای اینکه این اعتماد حاصل شود، خدای متعال، انبیاء را از افراد شناخته شده و خوش سابقه انتخاب می کند. لذا در قرآن کریم بارها این مضمون آمده که ما انبیاء را از میان خودتان انتخاب کردیم؛ طوری که آنها را مثل فرزندان خودتان می شناسید.

قرآن كريم از مرگ با عنوان «توفّى» ياد كرده است.[1] اين واژه در لغت، به معناى «گرفتن چيزى به طور تمام و كمال» است؛ به عبارت ديگر در زبان عربى، هر گاه كسى چيزى را به كمال و تمام و بدون هيچ كم و كاستى دريافت كند، از اين كلمه استفاده می شود. [2]
قرآن می فرماید:
«اللّه  يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا وَالَّتِى لَمْ تَمُتْ فِي مَنَامِهَا فَيُمْسِكُ الَّتِى قَضَى عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَيُرْسِلُ الْأُخْرَى إِلَى أَجَلٍ مُسَمّىً »؛ [3]

اولاً: از قرآن كريم و ساير متون دينى استفاده مى شود كه، بخشش گناهان و گذشت خداوند از حق خود، در جايى است كه انسان گناهان و خطاهايى را از روى جهالت انجام دهد و توبه كرده و با عمل صالح، گذشته خود را جبران نمايد در اين صورت از حق خود مى گذرد، نه اين كه عمداً گناه كند و اصرار بر عمل خود داشته باشد به اين خيال كه خداوند او را مى بخشد. عفو و بخشش خداوند بدون دليل نيست بلكه با حساب و كتاب است.
خداوند متعال در اين باره فرموده است: